Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015


Διήγημα: Εδώ έζησε ο Αρθούρος


του Απόστολου Θηβαίου // *

ΤΑ ΦΡΕΣΚΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Rimbaud_Το σπίτι αυτό δεν κατοικείται. Παλιώνει ήσυχα κοντά στους βασιλικούς κήπους, ανάμεσα σε κραυγές παγωνιών και πρωινή υγρασία. Το σπίτι αυτό φέρει αγάλματα, διάσπαρτα σώματα νέων απ΄την Καρχηδόνα, τον Τάραντα, το Παρίσι. Κάποια απ’ αυτά κουβαλούν τ’ άτεχνα μάτια τους. Είναι νεότατα πρόσωπα μ’ άσπρα, λαμπερά κορμιά από γύψο. Κάποιος βαδίζει ανάμεσα στα ομοιώματα, έπειτα χάνεται προς τις πυκνές λεωφόρους, αφήνοντας για πάντα σημάδια πάνω στ΄ αγάλματα και τις κλειστές πόρτες.
Εδώ έζησε κάποτε ο Αρθούρος. Αυτά τα χρώματα στους τοίχους, τα φρέσκα του μέλλοντος είναι τα δικά του ποιήματα. Ο Αρθούρος ζωγραφίζει δίχως προσευχές, μαίνεται νεότατος, στην αγαπημένη ηλικία του θανάτου. Κάθε δωμάτιο, συνιστά μια ιστορία. Πρόκειται για όνειρα παιδικά που δεν λησμονήθηκαν. Ο Αρθούρος από τερακότα, σχεδιασμένος με μολύβι, μ’ άχνές, συρμάτινες γραμμές έτσι που να αλλοιώνεται το πρόσωπό του. Ο Αρθούρος με στιγματισμένα χέρια απ’ τα ποιήματα, ένας γνώριμος των στοιχείων της φύσης. Από καταιγίδες φτιαγμένος ο Αρθούρος και με τη φαντασία του κατεστραμμένη, ευτυχής μες στη φωτιά της ζωής, έξω και πέρα από τους αιώνες.
Εδώ κάποτε έζησαν όλοι οι επαναστάτες της ανθρωπότητας. Τα χνάρια τους ζωγραφισμένα απ’ τον Αρθούρο, κορμιά γεμάτα καταφύγια και ρευστά, χαλύβδινα ποιήματα να πετούν μες στα δωμάτια με την ελευθερία τους ανίκητη. Ο Αρθούρος λαμβάνει σήματα από ακραίους σταθμούς. Και χαρακτηρίζει την εποχή του γοητευμένος απ’ τα ορμητικά, πολυφωνικά κύματα του έρωτα και τ’ αμαρτήματα που συγχωρούνται μες στους ρυθμούς. Πεθαμένα ασημικά και πουλιά με νερένιο πέταγμα, σαν ορίζοντες θερμών ημερών. Απροσδιόριστα, νερένια πουλιά, όπως τα θεμέλια ενός ζωγραφισμένου σπιτιού από λάδι με την ένδοξη διεύθυνση χαραγμένη πάνω απ΄την παλιά θύρα.
Εδώ έζησε κάποτε ο Αρθούρος. Και μες στη συγκίνηση ζωγράφισε τα ήμερα ζώα της Παλαιστίνης, έθαψε για πάντα τους ποιητές μες στα πυκνά φυλλώματα, επισήμανε την καταγωγή του από τα πυγμαία εδάφη, εξαντλώντας ολόκληρο το χώμα μέσα του. Αντίκρισε τους τελευταίους πορτοκαλεώνες της μέρας και στήριξε τον ουρανό στο μέτωπό του με την επιτηδειότητα ενός ακροβάτη, όπως εκείνος που προσμένει ένα λόγο απ’ τ’ άρρωστο φεγγάρι, αιώνες πάνω στις ετοιμόρροπες, αμερικανικές σκάλες. Τόσα παραμύθια γραμμένα στους τοίχους του κλειστού σπιτιού, τόσες ζωές ο Αρθούρος μακριά απ’ τους φωτισμένους εξώστες, τις πλούσιες αύρες, τις παλιές δόξες που φθάνουν πια κυματίζοντας. Λέξεις μονοσύλλαβες, ονόματα εραστών.
Ο Αρθούρος διασώζεται ως προσωπογραφία. Μια πιστή αναπαράσταση, μ’ ένδυμα εποχής και τ’ ακαθόριστα μάτια από θαλασσινό γυαλί. Τα συνοικιακά δράματα δεν ταιριάζουν στον Αρθούρο. Όταν θα φθάσει το κρύο εκείνος θα κατευθύνεται προς τις θύελλες που ονειρεύτηκαν τα νερά. Μια πολύ αποχρώσα συχνότητα βεβαιώνει πως ο Αρθούρος υπήρξε ανάμεσα στα καλιφορνιακά, τσιμεντένια μέγαρα και τις ακμές των θρυλικών, νεοκλασσικών περιόδων.
Στις μέρες μας ο Αρθούρος είναι ένας άγιος. Κάποιος ν’ ακουμπούν τα κορίτσια τις ώρες της μεγάλης λύπης ή όταν ιππεύουν ελεύθερες ωραίους, βουνίσιους πολεμιστές. Αθωότερες πάντα όλων των ανθρώπων. Όταν κάποτε αναζητήσουμε ξανά τον Αρθούρο, θα τον βρούμε πριγκηπικό από χρυσό και ελεφαντόδοτο, ακέραιο μες στα ερείπια των ακαδημιών.

* Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Απασχολείται στον τραπεζικό τομέα. Κείμενά του δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Γυρεύει εναγωνίως κάτι απ’ τη φωνή του.

Πρώτη δημοσίευση: Fractal

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου