Μοναξιά τραγική

Περαστικοί στο δρόμο
Απλά γνέφουμε ο ένας στον άλλο
Ή σκύβουμε δειλά το κεφάλι

Μοναξιά τραγική
Σε μια πόλη σώμα με βάναυσο κέλυφος

Φωλιά χελιδονιού καμωμένη
Από ιστούς αράχνης
Κλαράκια κουρέλια και φύλλα

Απαλό ρόδινο χρυσό πίσσα κατάμαυρο
Η μυθική ουσία που συνιστά το είναι της

Κι εγώ δεσμώτης του χρόνου
Βηματίζω στο χώρο της σκιάς

Ψηλαφίζοντας το πρόσωπό μου
Στους λεκιασμένους καθρέφτες των τραίνων

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ''Απατηλά θαύματα΄''