ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ

Κιόλας περάσαν
Όπου κι αν γείρω όμως το βλέμμα μου σε βρίσκω
Αφού αναπνέεις ζεις και κλαις μες την ψυχή μου
Δεν ξεκινώ τη μέρα
Δίχως μια ‘’καλημέρα’’ στη φωτογραφία σου
Πάντα εκεί γελάς αιώνια νέα
Σε πείσμα όλων των γήινων
Φθαρτών κι ασήμαντων πραγμάτων
Και δε σφαλνώ τα μάτια κάθε νύχτα
Αν δεν σε προσκυνήσω Παναγιά μου

Γιατί να τρέχει ο χρόνος ξέφρενα
Αναρωτιέμαι
Μήπως για να ξεχνάμε αυτούς που’’ φεύγουν’’
Ή μήπως γιατί στάζοντας το μέλι της συνήθειας
Ανάκατο με το ναρκωτικό της λήθης
Βοηθά να κλείσει η πληγή της απωλείας;

Για μένα δεν ισχύει δυστυχώς
Τι κι αν μου δίνουν χίλια βάλσαμα
Στη ματωμένη μου καρδιά
Πάντα υπάρχεις
Βλέπεις ο πόνος έσκαψε μονάχος του βαθιά
Κι έφτιαξε τη γωνιά σου

Τι κι αν περάσαν χρόνια τέσσερα;
Μέρες σαν κόκκινες και μοβ ανεμώνες
Αυτές που λάτρευες
Κι ίσα που πρόλαβες να δεις ν’ ανθίζουν
Κείνο τον κρύο Μάρτη
Που ‘κλεισες τα μάτια
Μπάζοντας από τότε τη λευκή παγωνιά
Της απουσίας σου
Στα τρίσβαθα αυτών που άφησες πίσω

Κι ας συνεχίζει η ζωή ν’ αναγεννιέται κάθε μέρα
Σε πείσμα της πανταχού παρούσας θλίψης


Λυπάμαι για όλα αυτά που έχασες
Εκείνα που δεν πρόλαβες να δεις
Μόνο χαρές
Τόσες χαρές ήλθαν μαμά
Μισές χωρίς εσένα

Μα δεν μπορεί
Θα πρέπει να είδες να ‘νιωσες
Τα πάντα από κει πάνω
Γιατί σε βλέπω να χορεύεις στα όνειρά μου
Τόσο ζωντανή τόσο ζεστή
Που σε αγγίζω
Κι είναι σαν τότε που ήμουνα παιδί

Πάντα θα στέκομαι στην πόρτα
Ανυπομονώντας να γυρίσεις
Κι ας ξέρω πως μου έφυγες
Δίχως εισιτήριο επιστροφής
Ήθελα τόσο να στ’ αγόραζα εγώ
Όσα κι αν μου ζητούσαν θα τα έδινα
Ότι είχα και δεν είχα

Μα όπου κι αν ερώτησα
Μου ‘παν πως δεν υπάρχει

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ''Της Μάνας''1999-2012

Αφροδίτη μαύρη μαινόμενη

Ζωγραφίζω

Δυο μαύρα διαμάντια
Μ’ αστραπόβροντα
Στο βλέμμα

Βρυχώμενα οπάλια κυμάτων
Στου θυμού τα λόγια

Την οσμή της θάλασσας
Στις ακτές του κορμιού της

Σχεδιάζω

Πυκνά μαύρα
Μαργαριταρένια σύννεφα
Σε μπούκλες

Βλεφαρίδες σκοτεινές σκιές
Που κρατούν ανάγλυφο γλυφό νερό

Μια ζωντανή ανάμνηση δέρματος ξυπνά
Καθώς βουτώ το πινέλο σε καυτή σοκολάτα

Η αφή αμνήμων

Αδυνατώ να περιγράψω

Τα μυστηριώδη εμβλήματα των μυστικών

Τ’ ανοιχτά χέρια περιστέρια

Το πολύ φως του ήλιου της

<Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ''Νύχτα διαλέγω να σ' αγαπήσω''
>

Μοναξιά τραγική

Περαστικοί στο δρόμο
Απλά γνέφουμε ο ένας στον άλλο
Ή σκύβουμε δειλά το κεφάλι

Μοναξιά τραγική
Σε μια πόλη σώμα με βάναυσο κέλυφος

Φωλιά χελιδονιού καμωμένη
Από ιστούς αράχνης
Κλαράκια κουρέλια και φύλλα

Απαλό ρόδινο χρυσό πίσσα κατάμαυρο
Η μυθική ουσία που συνιστά το είναι της

Κι εγώ δεσμώτης του χρόνου
Βηματίζω στο χώρο της σκιάς

Ψηλαφίζοντας το πρόσωπό μου
Στους λεκιασμένους καθρέφτες των τραίνων

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ''Απατηλά θαύματα΄''

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΘΩ

Σε σένα έρχομαι
Κόντρα στον άνεμο
Που αμμοβολά τ’ ακάλυπτα των λόφων

Ξυπόλητη και ταπεινή
Διασχίζω τα βάθη των καιρών
Πληρώνοντας τα διόδια του πόνου

Μόνο για να χαθώ
Στη συντριβή της αγκαλιάς σου

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή''Τα απατηλά θαύματα''2011-2012



Αποκαμωμένος καλλιεργητής

Δέσμιος αναμνήσεων
Ισόβια μόνος

Ποτέ δεν σ’ είχα

Τώρα στη δύση μου αποκαμωμένος καλλιεργητής
Με την σπουδή ενός εκ προμελέτης δολοφόνου
Φυτεύω την ένδεια της ψυχής μου στο χώμα

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή''Τα απατηλά θαύματα''2011-2012